Vorige week kondigden we een spannende derby aan tegen onze buren uit Ieper, met een tegenstander die onze jongens op sportief vlak het vuur aan de schenen zou leggen. Dit team baskette zich vorig seizoen immers een weg naar de finale in de Beker van West-Vlaanderen U14, wat bevestigd werd door een sterke seizoensstart en twee opeenvolgende overwinningen in onze reeks. We verwachtten dus ambitieuze bezoekers en een talentvol team, dat doelde op het breken van onze zegereeks. Daarvoor had de Ieperse coach precies vooral een mentale oorlog voor ogen, wat voor heel wat emotie zorgde bij de Poperingse spelers, hun coach en het thuispubliek. De refs hadden de grootste moeite om het potje niet te laten overkoken en de derby in handen te houden. Het ging er soms bitsig aan toe, met een thuisploeg die zich bij momenten sterk benadeeld voelde. Zo kregen de thuisspelers maar liefst 5 technische fouten aangesmeerd (de ene al begrijpelijker dan de andere) met eentje erbovenop voor hun coach die recht van antwoord vroeg, een verwonderde supporter werd uit de zaal gezet en de volledige publiekstribune werd nog voor de rust aangemaand te kiezen tussen zwijgen of de zaal verlaten. Wat een basketfeest moest worden, dreigde dus vooral te eindigen in frustratie.
Tijd dus om het verslag te wenden naar de sportieve prestatie van ons team. De eindstand doet een walk-over vermoeden, maar de randanimatie zorgde ervoor dat het sportieve verschil tussen Poperinge en Ieper nog adembenemender wordt dan de spelers op het veld toverden. Onze jongens namen in elk quarter de maat van Iebac, dat onvoldoende antwoord vond op het basketspel dat andermaal van erg hoog niveau was. Met bij wijlen basket en teamwork om duimen en vingers van af te likken, nam Poperinge minuut na minuut afstand. Tussenstanden: 17-8 en 18-13 (rust 35-21), 23-15 en 21-10 (einde 79-46). Op elke positie bleken onze jongens meester van hun opponenten. Dat ze tijdens de match het hoofd – bijna de ganse tijd – koel konden houden in de geïmproviseerde heksenketel, tilt hun prestatie nog hoger. We eindigden met 15 ploegfouten, na een faire match dus, zo kan je besluiten, wetende dat er 5 daarvan als technisch genoteerd werden (allen wegens vermeende commentaar). De 8 Poperingse jongens legden een energie aan de dag die maar zelden z’n gelijke heeft. Het team is gekneed naar en door de hand van coach Glenn Degros, met de creativiteit en wendbaarheid van René, Léon en Liam, de snelheid en afwerking van Dauwe en Jasper, de dodelijke shots van Victor en torenhoge rotsen in de branding Emiel en Warre. Glenn stak z’n bewondering voor de prestatie van z’n team dan ook niet onder stoelen of banken en strooide de superlatieven kwistig in het rond. De gedrevenheid, energie en emotie die hij in z’n werk legt, is de lijm van het team, dat week na week boven zichzelf lijkt uit te stijgen. Dit moét vertrouwen geven naar nog meer en beter. Blijf die inzet tonen op training, leg die focus in elke volgende match en blijf werken voor elkaar. Er liggen nog mooie maanden in het verschiet, zeker weten.
Het scorebord toonde dus maar liefst 33 punten verschil. Drieëndertig, daar zal de Iebac-coach, die zich na de match – na weliswaar hoogoplopende zege-emoties van de thuisploeg – liet verglijden in gekibbel en uitlatingen van het allerlaagste allooi, een volwassene onwaardig, voluit de man spelend i.p.v. de bal, niks meer aan veranderen.
Score: René Cailliau 2, Liam Hullak 1, Dauwe Metsu 25, Léon Ruyssen 9, Jasper Couchez 9, Victor Leuwers 7, Emiel Dumelie 17 en Warre Christiaen 9.